برف و بیداد

برف زیبایی باریده. انتظارش رو نداشتم. نه از نوع انتظاری که روزی 3بار سایت هواشناسی رو چک کنی ببینی که قرار نیست برف بیاد. یه انتظار نداشتن ساده. هوا رو می بینی، گرمه، زمین از بارون قبلش خیس انتظار نداری برفی بیاد.....2 ساعته همه جا سفید شده و اصولا این برف غافلگیرکنندهحال میده. میرم توی بالکن تا......برف دیگه قطع شده. سفیدی و تازگیش مونده. هوا سرد نیست اصلا. یک ساعت قبلش صحبت لذت بخشی داشتم با آدمهایی که تازه کشف کردم...حسین علیزاده توی گوش من- و فقط برای من- تار میزنه. گوشهء "بیداد"، ولی این "بیداد" با این "برف" به طرز عجیبی انرژی دهندست. لبخند می زنم. فکر می­کنم که دلیلی برای ناراحت بودن ندارم. تا وقتی که برفی هست که انعکاس نور چراغ خیابون یه رنگ قرمز-نارنجی میده بهش. دوست ندارم که سفیدی برف بالکن رو سیاه کنم میام تو و میندازمش سطل آشغال. یک لیوان شیر می خورم.
توی اتاق دستی به سازم میکشم. صدایی از سیمهایی که با فاصله چهارم کوک شده­ اند می­­آد زیباست.

موسیقی رو به "راست پنجگاه" تغییر می دم.
روشن از پرتوی رویت نظری نیست که نیست//منت خاک درت بر بصری نیست که نیست

یاد صحنه­ای از فیلم "فایت کلاب"می­افتم که:

Don't try to control everything

Let things GO

و در این جریان سیال خودم را به باد می­سپارم.