در روزهای آخر اسفند

آخرهای اسفند این تنگ­­­­ها یا اکواریوم­های بزرگ ماهی قرمز رو دیده بودید؟؟ دونه دونه روی هم چیده شده بودند. صدتاماهی تو یه گله جا. نه جای شنا کردنی نه نفس کشیدنی. ولی همشون سطح آب رو می­بوسیدن. دستت رو هم اگر می­بردی می بوسیدن. برای نفس کشیدن بود اما می­بوسیدن. ساعتها میشد بهشون خیره شد.با ماهی­ها شنا کرد. باهاشون نفس کشید. همیشه آخرش باید یکی دوتاشون رو انتخاب می کردی. یادمه همیشه یکی از سخت ترین انتخاب های زندگیم بود که یکی دوتا ماهی از توی اون تنگ ها انتخاب کنم. اصلا مگه میشد فقط یکی دوتاشون رو برداشت. همشون با چشاشون زل می­زدن تو چشمت. بوسه زنان. ملتمسانه. با اون وضع اسفبارشون ولی به هر خونه ای می رفتن سفیر شادی بودن. انگار که هدف زندگیشون این باشه. اصلا هر هفت سینی با ماهی قرمزش رنگ میگرفت، کامل میشد، شاد میشد، هر خونه ای با ماهی قرمزش بوی عید می­گرفت. همیشه هم اولین جزء هفت سین بود که ناقص میشد. به همون سرعتی که می اومدن می رفتن. ولی هر چی بودن شاد بودن، شادی می اوردن.....

در روزهای آخر اسفند

در نیمروز روشن

وقتی بنفشه ها را

با برگ و ریشه و پیوند و خاک

در جعبه های کوچک چوبین جای می دهند

جوی هزار

زمزمهء درد و انتظار

در سینه می خروشد و

بر گونه ها روان

ای کاش آدمی وطنش را همچون بنفشه ها می­شد با خود ببرد هر کجا که خواست.

"شفیعی کدکنی"